Wenen… Om me er te verplaatsen heb ik een scooter gehuurd. Had ik telefonisch geregeld vanuit Nederland. Moeilijk zonder iemands mond erbij te zien, maar het uitheemse Duits van de vrolijke Turk aan de andere kant van de lijn was nog veel slechter, dus we praatten lekker langs elkaar heen, tot het over geld ging. Money talks – in welke taal ook.
Het valt me natuurlijk zelf ook wel op dat ik de enige gezette-moeke-van-middelba
Enfin, de scooter. Het had me een snelle, koele, wendbare, bovengrondse manier geleken om me te verplaatsen zonder parkeerproblemen of hellingleed van het fietsen. Geniaal! Puntje: de Vespa heeft een fijnstofuitstoot die z’n weerga niet kent. Ik, toch altijd wel begaan met het lot van onze planeet, schaamde me kapot. Maar vooral ook mijn longen vonden de keuze voor dit vervoermiddel niet geniaal, zelfs ronduit slecht en ze protesteerden hoe ze maar konden. ‘Instant karma’, dacht ik schuldbewust. Na de enorme hoeveelheid autodieselmotoren op een snikhete windstille dag in Wenen en de stoffige archieven die mij de rest van dag omgaven, besloot mijn ademhalingssysteem dat het tijd was voor een algehele shutdown. Geloof me, dit was beyond astma. Ik vocht voor lucht.
Eenmaal aan een infuus met vloeistoffen en wat injecties die mijn longen weer een beetje op gang moesten helpen, kreeg ik van de dienstdoende arts geen preek. Kennelijk is het vrij normaal dat gezette-moekes-van-middelb
Het gif werkt. Vanochtend rechtte ik mijn rug, dacht aan de Ik-rijd-ook-met-gebroken-p